تدلیس در نکاح

زمانی که دو طرف نسبت به چگونگی و اثر صفتی به توافق می‌رسند و عقد را بر اساس اوصاف ویژه منعقد می‌کنند، در صورتی که این اوصاف نباشد و طرف تخلف از وصف کرده باشد به استناد ماده ۱۱۲۸ ق.م طرف مقابل عقد می‌تواند عقد نکاح را فسخ کند. 

ماده ۱۱۲۸:هرگاه دریکی از طرفین صفت خاصی شرط شده باشدو بعد از عقد معلوم شود که طرف مذکور فاقد وصف مقصود بوده،برای طرف مقابل حق فسخ خواهد بود،خواه وصف مذکور در عقد تصریح شده یا عقد متبانیا برآن واقع شده باشد

البته همان طور که گذشت وفق قسمت اخیر ماده۱۱۲۸ ق.م ممکن است طرفین در هنگام عقد ماخوذ به حیا شوند و نتوانند چنین شرطی را به طور مصرح در ضمن عقد بیاورند ولی به طور قطع،بنای آنها بر ترتیب اثر دادن به چنین شرطی باشد در اینصورت اثر شرط مزبور،مثل شرط مذکور در ضمن عقد است.

با این حال مهمترین اشکالی که در مورد فسخ ازدواج به دلیل تخلف شرط صفت بنایی ویا تدلیس وجود دارد،"اثبات شرط تصریح شده"است.معمولا طرفین برای اثبات شرط به شهادت شهود استناد می کنند و شهود نیز در مسائل خانوادگی و هنگام انعقاد عقد نکاح همان اقربا و اقوام طرفین هستند؛امری که ممکن است شهادت آن ها را به دلیل داشتن نفع شخص در دعوا مخدوش سازد.