جایگاه حسن نیت در عقد وکالت

سید ابوالقاسم  نقیبی ، ابراهیم تقی زاده ، مرتضی شهبازی نیا ، عباس باقری 

چکیده حسن نیت عبارت است از انجام وظایفی که هر یک از طرفین قرارداد با اشخاص مرتبط با آن، انتظار دارند طرف دیگر قرارداد بصورت صادقانه، منصفانه و معقولانه به آن پایبند باشد و برای رعایت حقوق و منافع طرف مقابل بکوشد و از هر گونه سوء نیت و فریبکاری بپرهیزد.

مواد ۱۹۷، ۱۸۰ قانون مدنی و ۳۹۹ قانون تجارت نشان دهنده توجه قانونگذار ایران به اصل حسن نیت است. یکی از رهیافت های مطالعه اصل حسن نیت در فقه امامیه و حقوق مدنی عقد وکالت است. وکالت عقدی است که بموجب آن، یکی از طرفین، دیگری را برای انجام امری به جای خود بر می گزیند، مقتضای وکالت - به عنوان یک عقد نیابتی - نیازمند رعایت حداکثر حسن نیت از جانب وکیل و موکل است. در نتیجه می توان عقودی که وکیل، بر خلاف حسن نیت منعقد می سازد را غیرنافذ دانست. با این وجود، لزوم رعایت حسن نیت یک تکلیف طرفینی است که هم وکیل و هم موكل ملزم به رعایت آن و حمایت از طرف ثالث با حسن نیت در وکالت ظاهری می باشند.

کلیدواژه ها: حسن نیت، عقد وکالت، عقد نیابتی، وکیل، موكل، وکالت ظاهری.