نامزدی

معمولاً برای الزام آور نمودن وعده ازدواج اقدامات زیر را انجام می دهند: الف- تعهد به ازدواج در آينده به صورت يك تعهد مستقلتعهد مستقل كه فقها به آن شرط ابتدايي مي گويند به تعهدي گفته مي شود كه ضمن عقد لازم ديگري نيايد و صحت و لزوم خود را مديون مواد ۱۰ و ۲۲۳ و ۲۱۹ قانون مدنی باشد. يعني همانطور كه شخص مي تواند متعهد به بيع، خريد، اجاره و استجاره شود، بتواند متعهد به جاري نمودن صيغه ايجاب و يا قبول عقد ازدواج نمايد.  بايد گفت كه اگر وفق قواعد عمومي مربوط به تعهدات به فعل، بخواهيم عمل نماييم تعهد به ازدواج مثل ساير تعهدات به فعل، مشروع خواهد بود و ضمانت اجراي آن همان الزام به مفاد شرط فعل و در هنگام تعذر، الزام به جبران خسارت وارده خواهد بود. ب- تعهد به ازدواج در آينده به صورت شرط فعل در ضمن عقد لازمچنانچه تعهد به ازدواج بتواند در ضمن عقد ديگري نافذ باشد، بايد به صورت شرط فعل بيايد زيرا مقتضاي عقد نكاح را نمي توان در ضمن عقد ديگري به صورت شرط نتيجه آورد. عقد نكاح از نظر لزوم بيان صيغه -كه يك از اجزاي علت تامه تحقق آن در عالم خارج بشمار ميرود-تشريفاتي مي باشد و با ايجاد آن سبب خاص وفق ماده ۲۳۶ قانون مدنی محقق مي گردد. ج- جعل وجه التزام براي تخلف از مفاد تعهد به ازدواجيكي از راه هاي ديگري كه براي الزام و التزام به تعهد به ازدواج بدان روي آورده مي شود، جعل وجه التزام در صورت تخلف يكي از نامزدها از مفاد اين تعهد است. وجه التزام يعني پيش بيني قراردادي حداكثر ميزان خسارتي كه از ناحيه عدم انجام يك تعهد مي تواند به طرف ديگر وارد آيد.