دعوای اضافی

دعوای اضافی زمانی طرح میگردد که دعوایی در حال رسیدگی باشد (دعوای اصلی)و دعوای دیگری که با او در منشا واحد است یا ارتباط کامل دارد، به دعوای نخست اضافه میگردد. از این رو قانون گذار چنین مقرر نموده است که به دعوای اضافی (دعوای دوم) نیز در دادگاهی رسیدگی شود که دعوای اصلی در آن مطرح شده است و آن دادگاه صالح است که به هر دو دعوا رسیدگی نماید.

موضوع حائز اهمیتی که بایستی به آن توجه شود این است که اگرچه قانونگذار، پیش بینی نموده است که دعوای اضافی در دادگاهی که به دعوای اصلی رسیدگی میشود طرح گردد اما در صورتی که موضوع دعوای اضافی در صلاحیت ذاتی دادگاه رسیدگی کننده به دعوای اصلی نباشد، دادگاه مزبور اجازه رسیدگی به چنین دعوایی را ندارد و بایستی چنانچه چنین پرونده ای به او ارجاع شود، موظف است پرونده را با صدور قرار عدم صلاحیت به دادگاه صالح ارسال نماید. اما گاهی ممکن است، نتیجه دعوای دوم، در تصمیم گیری برای دعوای اصلی تاثیر داشته باشد از این رو قانونگذار مقرر نموده است که رسیدگی به دعوای اصلی تا تعیین تکلیف دعوای دوم موقتا متوقف گردد.

اگرموضوع دعوای اضافی خارج از صلاحیت محلی دادگاه رسیدگی کننده به دعوای اصلی باشد: استثنایی که قانون برای دعاوی طاری در صلاحیت دادگاه در نظر گرفته ،این است که چنانچه دعوایی در زمره دعاوی طاری قرار بگیرد.(وحدت منشا یا ارتباط کامل با دعوای اصلی) دادگاه رسیدگی کننده به دعوای اصلی از صلاحیت محلی (صلاحیت دادگاه از حیث موقعیت جغرافیایی) صرف نظر مینماید و حتی اگر از نظر محلی موضوع دعوای اضافی (دعوای دوم) در صلاحیت دادگاه رسیدگی کننده به دعوای نخست نباشد، دادگاه رسیدگی کننده به این موضوع اهمیتی نمیدهد و به هر دو دعوا رسیدگی مینماید.