لقاح مصنوعی

در این روش اسپرم شوهر با تخمک زن ترکیب می‌شود اما در برخی موارد این مسئله به خاطر وجود بیماری یا عیوب طبیعی در مجرای اصلی غیرممکن شده است بنابراین ترکیب اسپرم و تخمک در آزمایشگاه انجام می‌شود و سپس تخمک حاصله در رحم کاشته می‌شود و رحم آن را پرورش می‌دهد تا نوزاد به دنیا بیاید.

اگر لقاح مصنوعی به وسیله تزریق نطفه شوهر به همسر شرعی و قانونی او انجام شود، قانون ایران با آن مشکلی ندارد و این عمل از نظر شرعی نیز جایز است و در آن هیچ مشکلی وجود ندارد؛ بنابراین فرزند ناشی از این لقاح مشروع است و کلیه حقوق فرزند قانونی و شرعی از پدر و مادر خود را دارا می‌باشد.

 ماده 1158 و 1159 قانون مدنی مسائل مرتبط به نسب کودک را بیان کرده‌اند. براساس این موارد قانونی، نسب کودک از طریق نزدیکی و مواقعه تعیین می‌شود و چون راه طبیعی بسته شدن نطفه نزدیکی میان زوجین است.در غیر این صورت هیچ ویژگی‌ای در مواقعه و نزدیکی نیست که آن را تنها معیار نسب قانونی و شرعی برای کودک بدانیم. همچنین اکثریت فقها و حقوقدانان این روش فرزند آوری را جایز می‌دانند اما فقهایی نیز هستند که با این عمل مخالف هستند و آن را مجاز نمی‌دانند.البته تأکید نیز داشته‌اند که برای این نوع از فرزند آوری باید ضوابط شرعی و عفت خانواده رعایت شود.

 از دیدگاه حقوقدانان نیز این مسئله کاملاً مشروع است و طفل حاصله مشروع می‌باشد. همچنین براساس شرع طفلی که از رحم زن متولد می‌شود به مادرش منتسب است ؛ و زن مادر آن کودک حساب می‌شود.

براساس آیه دوم سوره مجادله، طفلی که در رحم زن رشد می‌کند، ملحق به آن زن بوده و مادرش بوده و زن مادر او حساب می‌شود بنابراین کودکی که در اثر لقاح مصنوعی متولد می‌شود، به مادر خود تعلق دارد و بین مادر و خویشان مادری او توارث برقرار می‌شود. بعضی از فقها نیز همین‌طور فتوا داده‌اند.