دعوای مزاحمت

یک قاعده کلی حاکم است: در ممانعت از حق، شخص بطور کل مانع استفاده کننده از حق می‌باشد و شخص بواسطه عمل فاعل اصلاً نمی‌تواند از متصرفات خودش بهره‌مند شود ولی در مزاحمت، فاعل اخلالی جزئی در منافع شخص ایجاد می‌کند بدون اینکه منعی ایجاد کند و شخص می‌تواند از منافع خود استفاده کند ولی استفاده از منافع به راحتی و انتفاع کامل نیست.