اعتراض به دستور تخلیه

تخلیه در لغت به معنی خالی نمودن است و در اصطلاحات حقوقی یعنی دست کشیدن متصرف و یا مستاجر از ملک، به شیوه ای که مالک توانایی تصرف در ملک خودش را بدون هیچ مشکلی داشته باشد. دستور تخلیه در موردی قابل طرح است که متصرف از طرف مالک اجازه ی تصرف داشته باشد و بین موجر و مستاجر، اجاره نامه مطابق شرایط قانونی تنظیم شده باشد.

دعوای تخلیه در موردی به وجود می آید که مالک ملک بر علیه فردی که در گذشته با رضایت و اجازه وی در ملک او تصرف داشته، به طرح دعوا بپردازد. یکی از مهم ترین این دعاوی، دستور تخلیه است.

دستور تخلیه زمانی به وقوع می پیوندد که مدت زمان اجاره ی مستاجر به پایان رسیده و مستاجر از تخلیه ملک امتناع ورزد.

در این صورت و با توجه به شرایط حاکم، موجر یا وکیل او می تواند درخواست دستور تخلیه ملک را بدهد و با توجه به درخواست او، دستور تخلیه فوری صادر می گردد. نکته ای که باید به آن توجه داشت این است که در مواردی می توان طرح دعوای تخلیه نمود که رابطه بین مالک و متصرف یک رابطه قراردادی باشد و نه اینکه شخصی بدون اجازه و رضایت مالک نسبت به تصرف ملک اقدام نموده باشد که در این صورت باید رفع تصرف و یا خلع ید متصرف را از دادگاه خواستار شد و امکان صدور دستور تخلیه فوری وجود ندارد.

خلاف حکم تخلیه، دستور تخلیه قابل اعتراض و تجدید نظر نیست. اما باید به این نکته اشاره کرد که عملیات اجرایی تخلیه طبق اثبات شرایطی خاص، می تواند متوقف شود. این در شرایطی است که که قرار توقیف عملیات اجرایی تخلیه با توجه به ماده 18 آیین نامه اجرایی قانون موجر و مستاجر صادر شود.

ماده مذکور بیان می دارد: در صورتی که دستور تخلیه مورد اجاره صادر شود و مستاجر، نسبت به اصالت قرارداد مستند دستور تخلیه، شکایتی داشته و یا مدعی تمدید قرارداد اجاره باشد، شکایت خود را به دادگاه عمومی محل وقوع ملک تقدیم می‌نماید.اعلام شکایت مانع اجرای دستور تخلیه نمی باشد، مگر اینکه دادگاه رسیدگی کننده، شکایت مستاجر را مدلل بداند.

در این صورت، پس از اخذ تامین متناسب با ضرر و زیان احتمالی موجر، قرار توقف عملیات اجرایی تخلیه را صادر خواهد نمود.