آتش افروزی

آتش‌افروزی سوزاندن عامدانه یا بدخواهانة اموال است؛ همچنین حریق ناشی از آتش‌افروزی، شامل خطر جراحت شخصی عمدی یا سهوی نیز هست، ازجمله خطر برای مأموران آتش‌نشانی. در ایالات متحده، حداقل 20درصد (و تا 50درصد) از خسارت مرتبط با آتش، به اموال ناشی از آتش‌افروزی است. این نسبت، تا حدی به‌دلیل افزایش مراقبت و بازرسی در حال کاهش بوده است.(پژوهشگاه فرهنگ هنر و ارتباطات)

هرگاه کسی آتشی بیفروزد و آن آتش به‌قدر متعارف باشد و شخص نداند که به ملک دیگری سرایت می‌کند، مسئول خسارت‌های ناشی از آن نیست. این حکم فقهی که منطبق با تعریف‌های جدید حقوقدانان از تقصیر است، در قانون مجازات اسلامی جدید نیز دیده می‌شود، با این‌حال، تنها در فرضی به‌کار می‌رود که آتش در محل مُجاز افروخته شود. بنابراین، هرگاه آتش در محل غیرمُجاز، شامل املاک دیگران یا حتی معابر عمومی افروخته شود، به‌دلیل ماهیت خطرناک خویش، با اثبات انتساب روشن کردن آتش به فرد و به صرف ورود زیان، او ملزم به جبران خسارت است؛ حتی اگر آتش‌افروز آگاه نباشد یا به مقدار نیاز خویش آتش روشن کند. حال باید دانست که این رویکرد فقهی را می‌توان در حقوق کنونی ایران اعمال کرد یا خیر. با نظر به قانون‌های موضوعه و تحلیل نظر فقهای شیعه و انطباق آن با حقوق اهل سنت، می‌توان به چنین نتیجه‌ای رسید و انطباق آن را با حقوق عرفی جدید تأیید کرد.(مقاله 6، دوره 11، شماره 4، زمستان 1394، صفحه 799-824 ، عبدالله رجبی)