عبارت است از ناحیههای خارج و مجاور دریای سرزمینی حداكثر به عرض دویست (200) مایل دریایی از خط مبدأ دریای سرزمینی كه در آن، كشور ساحلی دارای حقوق و صلاحیتهای انحصاری در مورد منابع طبیعی و سایر صلاحیتهای مربوط است. (تبصره 2 ماده 1 آییننامه احداث و استفاده از تأسیسات در فلات قاره ومنطقه انحصاری اقتصادی ایران در خلیج فارس و دریای عمان مصوب 28/9/1375 هیأت وزیران).