فعل ویا ترکى که معصوم (ع) برآن آگاه شده و آنرا مورد نهى قرار نداده باشد چنانکه مستفاد از تاریخ این است که در زمان پیغمبر (ص) براى انعقاد عقود متعارف (مانند بیع و رهن واجاره و غیره) صیغه خاصی از الفاظ درعقود بکار نمى رفت واین امر مورد نهى هم قرار نگرفت با اینکه موضوع از موضوعات شایع (عام البلوى) در بین مردم هم بود واین خود دلیل ایست که عقود در تحقق خود نیاز بصیغ مخصوص ندارند.