(فقه)وقتی که دستور قانونگذار به حسب مشخصات و به لحاظ شرایط آن قانون، متوجه فرد معین گردد و او عذری در ترک آن دستور قانونی نداشته باشد آن وقت را مرحله فعلیت حکم می نامند.