(فقه)عبارت است از صلاحیت حاکم شرع از حیث فتوی دادن و دادرسی و تصدی امور حسبی و اجراء احکام و نظارت در اجراء قانون شرع و تصرف در اموال و نفوس (به موجب ولایت عامه) و تعیین مقررات برای اداره امور و گردش قوانین شرع.